De Zeloten vormde een groepering onder de joden in de 1e eeuw van de gangbare jaartelling die sterk ijverde dat het Uitverkoren Volk van God weer zelfstandig leven kon. De Romeinse bezetter moest dus worden verdreven. Ze belichaamden een "mix" van nationalistische gekrenktheid en religieus meerderwaardigheidsbesef. In Jezus' gezelschap kwamen ook Zeloten voor; een zekere Simon de Zeloot staat vermeld onder de naaste volgelingen van Christus. (Mattheus 10:4)

Flavius Josephus, een verklaarde vijand van de Zeloten, beschrijft de dramatische escalatie van de spanning tussen Zeloten (hun terreurgroep de en Sicarii, 'de mannen met de lange messen') aan de ene kant en anderzijds de Romeinse militairen en bv. de tollenaars die het met hen houden. Bijna tweeduizend jaar later zie je nog voor je hoe het Land wegglijdt in een fase van toenemende gewelddadigheid. In zekere zin wordt de Joodse Opstand door hen uitgelokt; een gewelddadige reactie van de Romeinen en totale vernietiging van het zelfstandig Joods volksbestaan in het jaar 70 AD is het gevolg.

De huidige betekenis van de term 'zeloot' is: fanatiek ijveraar voor religieuze of ethische denkbeelden.

Opgeslagen onder: Zeloten

Zie de huisregels welk commentaar wordt opgenomen!

Mede mogelijk dankzij