Een van de meest algemene doodstraffen in het Romeinse Rijk was de kruisdood, iedereen in die tijd wist hoe dat ging en wat dat betekende. Het kruisigen is niet een Romeinense uitvinding, maar hebben het overgenomen van de Phoeniciërs, toen zij deze in Carthago overwonnen. Of de Phoeniciërs de uitvinders waren is niet zeker, ook de Perzen hadden een soortgelijke doodstraf, door de misdadigers op een paal te spietsen (Esth. 7:10).

In ieder geval namen de Romeinen, praktisch als ze waren, het over en perfectioneerden het met een wetenschappelijk uitgedachte methodiek om een maximale pijn te veroorzaken en deze dusdanig te doseren dat ze de lengteduur van de doodstrijd konden regelen. Deze vorm van terechtstellen is bijna 1000 jaar in gebruik geweest en werd uiteindelijk in 337 door Constantijn de Grote afgeschaft.

De Romeinen gebruikten de kruisiging als straf, alleen bij ernstige misdaden zoals hoogverraad, moord en desertie uit het leger en werd in het begin vooral toegepast bij slaven en krijgsgevangenen. Romeinse burgers waren bij de wet beschermd voor deze vorm van terechtstelling. Daar de uitvoering van deze straf een openbare gelegenheid was, is het niet verwonderlijk dat bij iedere stad één of meer kruizen permanent stonden opgesteld. Dit is te vergelijken met het schavot en de galg die vroeger in onze streken stonden opgesteld (in Culemborg staat er overigens nog steeds een schavot, bij de kerk).

Het probleem van dit soort openbare terechtstellingen is dat de mensen er aan wennen en de straf devalueert, terechtstellingen gebeurden dan ook in steeds grotere regelmaat. Het werd op een gegeven moment een volksvermaak, massa executies in circussen, arena's die er uit zagen als een woud met kruizen kwam voor. Nadat de Spartacus opstand (71 v.C.) was neergeslagen stonden alleen al langs de Via Appia meer dan 6400 kruizen. Nero liet duizenden kruisigen, waaronder Petrus en Paulus.

Zie de huisregels welk commentaar wordt opgenomen!

Mede mogelijk dankzij