Een van de meest letterlijke moderne vertalingen van de Bijbel in het Nederlands taalgebied is die van Pieter Oussoren, in de volksmond ook wel bekend als de Naardense Bijbel. Ik heb hem al tijden op mijn buro liggen en maak er dan ook veelvuldig gebruik van.

Bij veel vertalingen is de vertaling van de godsnaam een ander heikel punt, in deze Bijbel is gekozen voor de ENE, waarbij men in een bijlage deze keuze heeft verantwoord.

Als je deze Bijbel leest dat vallen een aantal zaken op:

1. De tekst grotendeels in de tegenwoordige tijd (presens) is vertaald. De Hebreeuwse werkwoorden in de suffix conjugatie worden met een presens in plaats van een perfectum vertaald. Oussoren volgt daarmee de opmerkingen in het oude commentaar van Rasji en de moderne (Franse) bijbelvertaling van André Chouraqui.
2. De ordening van de bijbelboeken in het Oude Testament is volgens die van de Hebreeuwse bijbel. De bijbelboeken staan daarmee in drie afdelingen: Tora, Profeten en Geschriften (waarin de Feestrollen). Daarmee wijkt de indeling af van de meeste christelijke bijbelvertalingen die de historiserende indeling van de Septuagint volgen. De ordening van de boeken van het Nieuwe Testament is volgens de gangbare volgorde.
3. Als uitgangspunt bij de vertaling is gekozen om zo consequent als mogelijk vast te houden aan vaste vertaalwoorden, zodat o.a. woordspel hoorbaar wordt. Daarmee wordt recht gedaan aan het eigen literaire karakter van deze tekst. Oussoren is er in geslaagd om met literaire vindingrijkheid een krachtige en toegankelijke tekst te maken. Het resultaat is dat de welwillende lezer op den duur zal thuisraken in het bijbelse woordveld, de eigenaardige wendingen en nuances - en de daarmee samenhangende zeggingskracht.

Zie de huisregels welk commentaar wordt opgenomen!

Mede mogelijk dankzij