Zowel in Exodus 20 als in Deuteronomium beginnen de 10 geboden met de aanhef אָֽנֹכִי֙ יְהוָ֣ה אֱלֹהֶ֔יךָ ('anoki YHWH '^èloheka) en kunnen grammaticaal bezien op twee manieren worden vertaald:

• Ik, JHWH, ben uw God (die u bevrijd heb), waarbij “JHWH” een toevoeging is bij “Ik”.

• Ik ben JHWH uw God (die u bevrijd heb), waarbij “JHWH” als een erenaam wordt gebruikt.

Beide vertalingen zijn mogelijk omdat het koppelwoord ontbreekt. Dit is meestal het geval in het Hebreeuws.

Vaak wordt de eerste vertaling gekozen, omdat de tweede op het eerste gezicht zinloos lijkt, want de Israëlieten kenden immers de naam van hun God al. Deze naam was reeds door Mozes aan het volk bekend gemaakt (Ex 6) en het lijkt onlogisch dat God Zijn naam opnieuw moest openbaren.

Toch zijn er redenen om voor de tweede vertaling te kiezen. Zo vinden we in Psalm 50:7 een verwijzing naar de aanhef van de 10 geboden אֱלֹהִ֖ים אֱלֹהֶ֣יךָ אָנֹֽכִי ( ^èlohim ^èloheka anoki) “uw God, ben Ik”, waarbij God een vervanging is van JHWH. Ook in Leviticus 18:2 אֲנִ֖י יְהוָ֥ה אֱלֹהֵיכֶֽם ('^ani YHWH '^èlohim) vinden we zo'n statement welke moeilijk anders is te vertalen dan met “Ik ben JHWH, uw God”. Het is dan ook niet verwonderlijk dat dat men deze vertaling aantreft in de LXX, Peshitta, Vulgata en in modernere vertalingen zoals die van Luther en de Statenvertaling.

Daarnaast is er nog een argument aan te voeren voor deze tweede vertaling. Deze vorm van “zelfpresentatie” was een geliefde stijlfiguur in het oude Midden Oosten. Niet alleen bij Jozef zien we dit terug als hij zich bekend maakt bij zijn broers (אֲנִ֣י יֹוסֵ֔ף '^ani Joseeph, ik ben Jozef), maar ook in veel koningsinscripties en in hethietische vazal verdragen zien we dat deze beginnen met “Ik ben x, koning van y”. Het is belangrijk dat men weet met wie men van doen heeft. Hier presenteert JHWH zich op een soortgelijke wijze als degene die door de bevrijding en uittocht heeft bewezen dat Hij Israël's God is.