De december maand is een maand van duisternis, korte dagen, lange nachten. De vorst van de beginnende winter zorgt voor een donkere onbehagelijkheid. De kale bomen langs de rand van de eveneens kale velden doet ons eraan herinneren dat alles tot een einde komt. Mensen raken uit hun bioritme en zijn gedeprimeerd, het einde van een jaar is in zicht.

Om deze onbehagelijkhe duisternis weg te werken, is de beste remedie om het gezellig te maken. We versieren de huizen met kerstverlichting van allerlei kleuren, waarbij het ene huis de andere in de schaduw stelt, zo mooi moet het zijn. Binnen warmen we ons aan de gezelligheid van de boom van Oberon, waarvan de wortels zijn afgekapt, maar dat hindert niet, de verlichting zorgt voor warmte en warmte doet leven. Vandaar dat er “candlelight avonden” door de lokale winkeliersvereniging worden georganiseerd, waarbij hele straten vol met brandende kaarsen worden gevuld en waar de warme kerstliederen metaalachtig schetteren uit de opgehangen luidsprekers.

Regelmatig wordt een “Ho, ho, ho…” uitgeschreeuwd, maar de mensen lopen koud van buiten (en van binnen) winkel in, winkel uit. Bijna niemand die zich stoort waarom dat kerstfeest ook al weer werd gevierd. Enkele zwarte kousen herinneren het zich nog en vechten de pastorie uit of er nou wel een dennetak opgehangen mag worden of niet en zoja, mag daar dan ook nog een een engeltje bij hangen.



Ondertussen wordt ver weg door koele regeringsleiders gesproken over de milieuverandering waardoor alles warmer wordt. Terwijl zij in hun harten al weer bedenken welke “vijandige” landen zij het vuur aan hun schenen zullen leggen, door hun alles overtreffende vuurwerk daar af te steken. Ondertussen worden de geesten van de duisternis niet verdreven door de warme redevoeringen van deze leiders.

Want het licht is niet aanwezig…