****

Zie hier en hier als je de eerste delen niet hebt gelezen.

****

Ik was net op tijd terug in de Brakke Grond om De Veste te bellen. Om precies half acht stonden we gevieren op het terras, telefoon in de aanslag. Wouter kreeg als eerste gehoor, waarna Richard het verhaal deed en weer een aantal bierviltjes volschreef. Sharona legde binnen aan Mosafer uit dat het leek te gaan lukken, maar uit de lichaamshouding van Richard viel af te leiden dat hij slecht nieuws zou brengen. Dat leek mij het aangewezen moment om Henk, een bevriende psychiater, te bellen: zou er plaats zijn in de crisisopvang? Hij zei van niet en suggereerde de zusters Augustinessen, waarvan ik echter wist dat die anno 2007 allemaal met pensioen waren. Henk opperde nog de huisartsenpost, en ik ging bij de balie van het theater het telefoonboek consulteren.

Richard en ik liepen tegelijk het café binnen, en hij bleek ondanks aanvankelijk slecht nieuws alles alweer tot in de puntjes te hebben geregeld. Het slechte nieuws was dat in De Veste alleen mensen slapen die een verblijfsvergunning hebben, het goed dat Mosafer terecht kon bij de Stichting Cordaad, die de vrouwenopvang beheerst waarvan de politie het bestaan had ontkend. Wat des te opmerkelijker was omdat het van het politiekantoor aan de Beursstraat naar Cordaad nog geen tweehonderd meter is. Overigens gaat achter deze stichting niets anders schuil dan de Augustinessenorde, waarvan Cordaad de taken heeft overgenomen nu de goede zusters op jaren zijn gekomen.

We wandelden naar de Warmoesstraat, waar Cordaad zich bevindt, en werden even zakelijk als vriendelijk geholpen door twee maatschappelijk werksters, die zonder klagen gastvrijheid aanboden. Het invullen van het formulier bleek niet helemaal zonder problemen, want hoe reken je een geboortedatum uit de Iraanse kalender om naar de onze? Richard had op bierviltjes al wat rekenwerk gedaan, maar we aarzelden het resultaat op te schrijven om te vermijden dat er straks verschillende data in Mosafers IND-dossier zouden staan, wat immers meteen tot afwijzing leidt. Uiteindelijk werd ingevuld dat ze ongeveer 54 jaar oud was.

Enkele telefoontjes naar Henk hielpen om duidelijkheid te scheppen over Mosafers antidepressiva. Het gesprek werd zelfs grappig toen de maatschappelijk werksters vroegen welk ontbijt hun gast de volgende dag op haar kamer wilde krijgen – wit of bruin brood? Sharona wist ook even niet hoe ze dat aan iemand uit Iran, waar ze heel ander brood hebben, moest uitleggen. Het ijs was gebroken en voor het eerst zagen we Mosafer lachen. Na afloop van de intake brachten Sharona en een van de maatschappelijk werksters Mosafer naar haar eigen kamer. Richard en ik voldeden de rekening en wachtten beneden, want uiteindelijk waren we in een klooster van de zusters Augustinessen, en als man hoor je je daar niet te vertonen bij de slaapvertrekken.

Wordt vervolgd...