Als we naar de richters kijken, dan valt ons op dat het niet de meest formidabele leiders zijn. De meesten slaan er eerst op los en gaan pas daarna nadenken, anderen zoals Jephta doen overijlde beloftes. Zo was Simson een vrouwengek die vooral een zwak had voor foute vrouwen. De ene keer was het een hoer, de andere keer de femme fatale Delilah. Alleen de eerste vrouw was misschien nog te verontschuldigen, hoewel ook die hem verraadde (onder druk van haar volksgenoten).

Nu had Simson niet alleen een groot hart, maar was ook een geweldige vechtersbaas, die bizonder handig was met de ezelskaak, waarmee hij ruim duizend Filistijnen de hersenpan mee insloeg. (Richteren 15).
‘Met een ezelskaak
heb ik hun botten gekraakt.
Met een ezelskaak
heb ik er duizend geraakt!’
De plaats waar dat gebeurde werd later zeer toepasselijk Ramath Lechi genoemd: Kaakheuvel. Het is te begrijpen dat na zo’n inspanning Simson zeer dorstig was geworden, en het leek erop dat hij na die krachtsinspanning aan de dorst dood zou gaan.

En op dat moment zien we dat Simson begint na te denken, hij snapt het niet, hoe kan God Israël zo’n overwinning hebben gegeven. En moet hij nu van dorst omkomen en in de handen van die onbesneden heidenen vallen? (Richt. 15: 16) Deze korte uitroep is een van de twee gebeden die we kennen van Simson, geen mooi gebed maar in alle oprechtheid. En God hoort dit gebed en splijt een rots waar water uitkomt.

Om die reden wordt deze plek En Hakkore genoemd, de “bron van de roepende” en niet de "bron van de patrijs", zoals in sommige commentaren als verklaring wordt gegeven.