In de oudheid werden de meeste reizen te voet gedaan, dat dit soms grote afstanden waren blijkt uit de geschiedenis van Elia. Na Elia's succes op de priesters van Baäl (1 Koningen 18) op de Karmel lezen we dat hij vandaar naar Jizreël rende (vs. 46). Hij kreeg zelfs zoveel kracht van de Heer, dat hij daar eerder aankwam dan koning Achab met zijn wagen. Dat laatste is niet zo vreemd,want het had gigantisch geregend, de wegen waren daardoor modderig en dan is iemand te voet sneller dan paard en wagen. Desniettemin is het een staaltje van uithoudingsvermogen, het was namelijk een tocht van ruim 50 kilometer. Iets meer dan een marathon.
In het volgende hoofdstuk wordt dan gesproken dat Izebel de profeet Elia bedreigt, waarop hij samen met zijn knecht op de vlucht slaat richting Berseba (1 Kon 19:3) in Judea. Ook dit is weer een tocht van een kleine 200 kilometer, daar laat hij zijn knecht achter maar zelf gaat hij nog een dagreis verder. Dan blijkt dat hij totaal is uitgeput en valt in slaap onder een brem (vs. 5).
Nadat hij door een engel is wakker gemaakt en aangesterkt met vers gebakken brood, gaat hij verder zuidwaarts richting de berg Horeb. Los van de vraag of dit berg nu de Jebel Musa in het Sinaïtisch schiereiland of de Jebel el Lawz in Midian is, de afstand is toch al gauw een tocht van meer dan 360 kilometer en dat door bergachtig gebied waar bovendien weinig water was. Het is dan ook niet verwonderlijk dat hij over deze tocht meer dan 40 dagen en nachten doet (vs. 8), hij loopt dus niet meer dan een kleine 10 kilometer per dag. Maar gezien zijn toestand en de omgeving is dit toch nog een goede prestatie.