Vorige week reed ik binnendoor naar huis, toen ik een valkenier bezig zag met zijn vogel. Het beest vloog steeds van de hand en door het touw viel hij dan op de grond om vervolgens klagelijk te mauwen. De valkenier zag ik vervolgens vol geduld het "zielige" vogeltje weer oppakken en op zijn hand zetten, waarop de roofvogel steevast even zijn verenpracht schudde alsof er niets aan de hand was, vervolgens met zijn vleugels een tik in het gezicht van de valkenier gaf, om daarna weer vol goede moet af te vliegen en op de grond te vallen. Waarna het hele verhaal weer opnieuw begon.

Vervolgens is het ook nog eens zo, dat zo'n beest eigenlijk alleen maar een valkenier in zijn omgeving duld en alleen maar op die arm blijft zitten omdat de eigenaar van die hand ook nog eens toevallig voor het voedsel zorgt. In ieder geval blijkt dat je een enorm geduld moet hebben met deze humeurige roofvogels.

En dat is nou precies de gelijkenis met ons mensen, ook wij mensen zijn over het algemeen ontzettende verschrikkelijk humeurige figuren die zitten te klagen tegen God als we zijn gevallen. Zijn we er eenmaal weer erbovenop dan geven we vaak nog een tik na richting God, om te laten weten dat we het allemaal best zelf af kunnen. En net zoals zo'n "getemde" roofvogel in het wild een regelrechte hongersnood tegemoet ziet, is dat bij ons mensen ook zo. Wij hebben ook een honger naar alles en nog wat, maar naar God? Wat een ontzettend geduld moet Hij met ons hebben, temeer omdat we niet zonder Hem kunnen.