In de Bijbel komen verschillende vloekspreuken voor, zodra je die gaat bestuderen gaat er een wereld voor je open. Als we naar bovenstaande spreuk kijken dan zien we daar een combinatie van water en olie, wat verschillende commentatoren voor problemen stelde. Spurgeon geeft bv. als commentaar: "laat de vloek tot hem doordringen als water tot zijne ingewanden, en als eene alles doordringende olie tot in het merg van zijn gebeente. Het is niet meer dan recht, dat zijne boosaardigheid aan hem bezocht wordt."

Kijken we echter in de seculiere teksten uit die tijd dan zien we dat in de Enuma Elish (vi.98) ina mê u šammi itmû ulappitū napsāti "zij zwoeren bij/met water en olie (šammi) en grepen [hun] kelen (ulappitū napsāti)" staat, een soortgelijke constructie als in bovenstaande psalm. In het Akkaidisch kwam een eed afleggen bij water en olie vaker voor, onder meer bij verdragen en contracten. Contractanten drinken het water en smeerden hun lichaam met olie in. Eedaflegging had dan ook een bezwerend karakter. De kracht van de eed gaat in het water en de olie zitten, die het lijf binnendringen en verblijft daarmee permanent in de contractant. In sommige Akkadische teksten wordt dit ook expliciet gezegd: 'zoals de olie uw vlees binnendringt, zo mogen de goden deze vervloeking uw vlees laten binnengaan' en 'moge de vervloeking uw botten binnendringen als olie'. Hieruit kunnen we opmaken dat als iemand een contract verbreekt deze meteen wordt omgezet in een vloek.

Ook in onze psalm zie we dit terug, zolang zij God en zijn dienaars volgen zal het hun goed gaan. Echter zodra ze het verbond verbreken dan wordt gehoopt dat het hun slecht zal aflopen. De psalmist doe dan ook een beroep op God om deze verbrekers van het verbond te straffen, terwijl hijzelf aangeeft dat hij God zal blijven dienen.