De laatste tijd wordt veel gesproken over een tekort aan strooizout, en ook vanochtend toen ik bij een aantal zakenvrienden was kwam dit ter sprake. Eentje haalde het eerste gedeelte van bovengenoemde tekst aan nl., dat wij als christenen het zout der aarde moeten zijn. Maar daar je een tekst nooit uit zijn verband moet rukken en zeker niet nog eens gedeelte van een tekst alleen moet citeren. Blijkt wel uit het vervolg, wij christenen zijn dan wel het zout der aarde maar dat betekent niet dat we als strooizout op de wegen gegooid moeten worden. Want christenen zijn als het goed is niet smakeloos en zeker niet om door mensen vertrapt te worden, ook al gebeurt dat vrij vaak.

De vraag die bij mij opborrelde is waarom zout smakeloos kan worden. Het zout in die tijd was vermengd met allerlei stoffen, die het konden doen bederven. Fl. Josefus vermeld dat Herodes een voorraad zout uit de tempelbewaarplaats, die bedorven was, in de voorhoven liet gooien en zo door de mensen liet vertrappen. Dat verklaard waarom zout smakeloos kon worden, maar waarom werd zout in de tempel bewaard. Als eerste zout is bederfwerend en was in die tijd van groot belang. In de Bijbel wordt gesproken over een zoutverbond tussen God en David (2 Kron 13:5) een verbond welke eeuwigdurend is en bestand tegen bederf.

In Leviticus wordt daar dieper op in gegaan: En alle offerande uws spijsoffers zult gij met zout zouten, en het zout des verbonds van uw God van uw spijsoffer niet laten afblijven; met al uw offerande zult gij zout offeren. (Lev 2:13) Door de spijsoffers te zouten werd het bederfwerend en symbool van duurzaamheid en onvergankelijkheid.

En dat is waarom wij christenen het zout der aarde moeten zijn, wij moeten voor de wereld het symbool van duurzaamheid en onvergankelijkheid zijn en daarmee symbool staan voor het eeuwige verbond dat God via Christus met ons sloot.