Dat de goedertierenheid en de trouw u niet verlaten; bind ze aan uw hals, schrijf zij op de tafel uws harten.

Spreuken 3:3

Als we deze tekst in de verschillende vertalingen lezen, dat valt op dat de meesten vertalingen het eerste gedeelte als een soort wens opvatten.

HSV: Mogen goedertierenheid en trouw jou niet verlaten.

NBV: Mogen liefde en trouw je nooit verlaten

WV95:Liefde en trouw zullen je niet verlaten!

GNB96: Laten liefde en trouw je nooit verlaten

Alleen de SV en de NBG hebben "Dat liefde en trouw u niet verlaten!",  zij zien in het woordje "dat" een soort bevel, je moet er nl. wat voor doen.

Kijken we naar het tweede gedeelte van het vers dan blijkt dat het inderdaad om een advies/bevel gaat en niet om een wens/zegenbede. In het tweede gedeelte staat dat je ze om je "hals moet binden, ze in je hart moet graveren". Nu lees je in enkele commentaren dat deze liefde en trouw als een sieraad om je hals moet binden, maar dat dekt niet helemaal de lading. Vroeger werden om de hals vaak zegelringen (of beter een zegelcilinder) gehangen. Met een zegelring bekrachtig je iets en zo is het ook met de liefde en trouw, daarmee bekrachtig je de relatie(s) met anderen. Er wordt hier dus gesproken over een verbondsliefde en een verbondstrouw.

Nu kun je zo'n zegelring verliezen, het touwtje om je nek kan breken, vandaar dat in het laatste gedeelte van het vers er nog dieper op ingegaan wordt: je moet de liefde en trouw in je hart schrijven/kerven. Deze liefde en trouw moeten tot je natuurlijke persoon gaan behoren, het moet je levensstijl zijn.

Zie de huisregels welk commentaar wordt opgenomen!

Mede mogelijk dankzij