Afgelopen weekend stond er een groot artikel van mij in de Barneveldse krant oa. over de Alruin. Een van de dingen die daar niet aan de orde kwam was de folklore die over deze plant bestaat in Europa.

Een van de bekendste is wel dat men dacht dat de plant ontstond uit de urine en het zaad van een aan de galg gehangene. Het is dan ook niet verwonderlijk dat deze legende ruimte gaf aan de de meest fantastische verhalen. Zo zou deze plant 's nachts een helder licht uitstralen en de minste aanraking van de plant zou dodelijk zijn. Juist vanwege deze gevaarlijke eigenschap wilde men dolgraag deze plant hebben. Maar volgens een andere mythe zou bij het uitgraven deze plant een vreselijke schreeuw geven dat je verstijft doodviel, als je tenminste niet je oren had dichtgestopt. Vindingrijk als men was bond men een hond vast aan de alruin en die hem er uit laten trekken, door tegelijk op een harde trompet te blazen. Weliswaar ging de hond dood, maar door dit soort magie werd de begeerlijke wortel heel wat meer waard.

Nadat men de wortel op deze manier had uitgegraven, zag men dat deze, al dan niet met behulp van een scherp mesje,  erg leek op een poppetje. Het zogenaamde Alruinmannetje en -wijfje. Wie zo'n poppetje in bezit had, kreeg over heel veel dingen macht. Dus werden ze heel waardevol en men moest flink wat geld geven.  Zo gaf keizer Rudolf II (1552-1612) 100 Taler voor een Alruinwortel. Het moge logisch zijn, omdat je er veel geld mee kon verdienen er flink werd gezwendeld (bv. door gebruik te maken van de Bryoniawortel).

Zie de huisregels welk commentaar wordt opgenomen!

Mede mogelijk dankzij