Saffraan kent een lange geschiedenis in het Midden-Oosten, vandaar uit kwam deze kostbare specerij zich langzaam maar zeker steeds meer in zwang in Europa.

Als eersten waren de Grieken en de Romeinen zich bewust van de sterk aromatische werking en gebruikten het als parfum. Van de Romeinse keizer Elegabalus (203-222 n.C.) wordt gezegd dat hij het badwater parfumeerde met saffraan.

In de 10de eeuw werd de krokus gekweekt in Spanje. Vanuit het Middellandse Zee gebied werd de specerij in de 13de geïmporteerd door terugkerende kruisvaarders. Hierdoor werd de saffraan steeds populairder en vanwege de hoge prijzen steeds meer vervalst. Voor deze vervalsingen gebruikte men vaak de bloemen van de saffloer (Carthamus tinctorius), een eenjarige distelachtige plant., echter saffloer mist het kenmerkende aroma van saffraan, bovendien zijn de stampers anders en is de vervalsing daaraan te herkennen. Ook werd de Geelwortel (Curcuma longa L.), ook wel Koenjit genoemd, gebruikt daar deze dezelfde kleureigenschappen heeft, maar iets anders smaakt. Om deze vervalsingen tegen te gaan werd in Neurenberg (1358) de “Saffranschau” ingesteld. Strenge straffen werden uitgevaardigd. Zo werd de Duitser Jobst Findeker in 1444 verbrand omdat hij de verleiding niet kon weerstaan en nep-saffraan maakte. Elss Pfragerin in Neurenberg werd in 1456 voor hetzelfde vergrijp levend begraven. Dit soort straffen bleven in Duitsland van kracht tot 1797. In Frankrijk werd in 1550 door Hendrik II bepaald dat op vervalsing van saffraan hoge lijfstraffen stonden.

Zie de huisregels welk commentaar wordt opgenomen!

Mede mogelijk dankzij