‘De moerbeitoppen ruischten;’

God ging voorbij;

Neen, niet voorbij, hij toefde;

Hij wist wat ik behoefde,

En sprak tot mij;

Nicolaas Beets, Dennenaalden, 1892 -1900

Vandaag is het weer zo'n heerlijke warme dag met af en toe een windvlaag die nauwelijks verkoeling biedt. In de tuin zweeft de geur van de Sering vermengd met die van de Marjolein en de Tijm. Achterin de tuin is de frisse geur van de verschillende munt- soorten met die van de citroen overheersend.

Terwijl ik een paar foto's maak van Lelies die net boven de grond komen en waarvan de bladeren nog een perfecte symmetrie hebben, hoor ik een zacht geruis van de wind die door de bladeren van mijn Moerbeiboom gaat, of is het toch een andere boom. In ieder geval dit geruis deed me denken aan bovengenoemd gedicht en daarmee het besef dat wij christenen het hier in Nederland toch goed hebben.

Nu mijn aandacht was getrokken tot de Moerbeiboom zag ik tussen de bladeren verborgen de onopvallende geelgroene bloemen. Nog een tijdje en we kunnen genieten van de heerlijke vruchten (tenminste als de vogels ze niet eerder hebben opgesnoept). De smaak van een rijpe moerbei is uitzonderlijk zuurzoet en aromatisch. De vruchten zijn zeer zacht zodat bij de minste aanraking ze hun sap verliezen en op vingers en kleren rode vlekken achterlaten die moeilijk te verwijderen zijn. Het is dan ook om deze reden dat je niet onder een moerbeiboom moet gaan zitten.

Zie de huisregels welk commentaar wordt opgenomen!

Mede mogelijk dankzij