Want zie, de winter is voorbij. De regentijd is over, helemaal voorbijgegaan. De bloemen laten zich zien op het land, de zangtijd is aangebroken, het koeren van de tortelduif wordt in ons land gehoord. De vijgenboom brengt zijn jonge vruchten voort, de bloeiende wijnstokken geuren.

Hooglied 2:11-13 (NBV)

De winter zit er bij ons aan te komen en we zien de bladeren vallen, het begint steeds meer te regenen en het weer wordt steeds onaangenamer. Het is dan ook duidelijk dat hoe langer de winter duurt hoe meer we verlangen naar het voorjaar. Het is dit verlangen wat nu in dit gedeelte door de geliefde wordt uitgesproken. In Israël kenmerkt zich dat doordat alle bloemen in de woestijn uitbundig bloeien tot ze verschrompelen door de droogte. In het noordelijk deel van de Negev zie je grote graanvelden rijpen die voor de zomer al geoogst worden. Als bij de vijgenboom de eerste bladeren tevoorschijn beginnen te komen, verschijnen er ook aan de uiteinden van de twijgen kleine groene vruchtjes ter grootte van kleine kersen. Deze vruchten worden door de Arabieren taqsh genoemd en ze zijn eetbaar. Nu zijn deze taqsh min of meer verscholen tussen de bladeren en om ze te ontdekken moet je er naar toe lopen en ze van vlakbij bekijken. cf. de geschiedenis van Jezus en de verdorde vijgenboom (Mat. 21:19; Mark. 11:13). De geur van de bloesem van de wijnstok valt direct op en ook als de eerste vruchten zich beginnen te ontwikkelen blijft deze in de omgeving hangen.

Alles lijkt weer nieuw en de liefde hangt in de lucht, hier wordt fijntjes op gewezen dat ook de duiven weer beginnen te koeren en hun balts beginnen. We zullen hier later op terugkomen.

Zie de huisregels welk commentaar wordt opgenomen!

Mede mogelijk dankzij