Mijn duif, verscholen in de spleten van de rots, in de holten van de bergwand, laat mij je gezicht zien, laat mij je stem horen, want je stem is mooi, je gezicht lieftallig.’

Hooglied 2:14 (WV95)

Gisteren sprak ik al over de duif die in het voorjaar zijn balts begint en daarbij nogal luidruchtig is. Uit deze tekst blijkt hoe dicht men toen bij de natuur leefde. Want veel duiven zitten het grootste gedeelte van de dag veilig en vooral hoog verstopt in de spleten van rotsen in de woestijn. Ze komen maar voor twee dingen naar beneden, nl. om voedsel te zoeken en in het voorjaar om indruk te maken op de andere duiven en ze het hof te maken of zichzelf het hof te laten maken. In deze tekst wordt deze gewoonte besproken. In het begin zit de duif te koeren en het mannetje probeert haar te vinden. Vanwege hun geel-grijze kleur zijn ze moeilijk te onderscheiden van de omgeving. Uiteindelijk zal ze te voorschijn komen en zal het mannetje naar haar toevliegen.

Zie de huisregels welk commentaar wordt opgenomen!

Mede mogelijk dankzij