In sommige kerkelijke kringen is men helemaal weg van de kerkvaders, terwijl andere kerkelijke groeperingen er bijna helemaal geen oog voor hebben. Augustinus (354-430) was zo'n kerkvader waar ik altijd een zwak voor heb gehad. Dus toen ik de recensie van een nieuw uitgegeven boek van één van zijn geschriften las, begon ik die meteen geïnteresseerd te lezen.

Een ding viel me op in het artikel, het rotsvaste vertrouwen die Augustinus altijd uitstraalde dat:

na zestien eeuwen echter ook mensen in positieve zin inspireren. Als Amsterdammer herinner ik me goed hoe moderne volgelingen van de bisschop van Hippo, de zusters Augustinessen, in het hart van de stad een opvang hadden voor daklozen. Je kon daar, als Hulp voor onbehuisden al dicht was en als de politie geen zin had je te helpen, nog mensen onderbrengen. Het christendom mag dan zijn beste tijd hebben gehad, ik weiger zulke naastenliefde belachelijk te vinden.

Ik zou nog een hoop meer kunnen schrijven, maar ik verwijs naar de recensie waarin je alles kan lezen.

Zie de huisregels welk commentaar wordt opgenomen!

Mede mogelijk dankzij