Deze reeks over Job is een samenstelling van een lezing die 5 februari is gehouden.

Ook van het tweede sterrenbeeld, Orion, zijn meer gegevens bekend. In het Hebreeuws werd Orion Khasil “de dwaas” genoemd omdat hij het hele jaar achter zijn prooi de Stier aanging zonder deze ooit te vangen. In Job 38 lezen we over de ketens/strengen van dit sterrenbeeld. De schrijver van het boek doelt met de strengen van Orion op de sterren van de gordel, Alnitak, Alnilam en Mintaka. In tegenstelling tot de Pleïaden staan de sterren van Orion alleen optisch bij elkaar. Sommigen (Hobrink) gaan uit van de idee, dat met het ontbinden van deze gordel wordt bedoeld dat de sterren zich steeds verder uit elkaar bewegen. Nu is het zo dat niet alleen deze sterren, maar ook verschillende andere sterren zich bewegen vanuit een centrum, waar de Orion-nevel zich bevind. Deze sterren worden 'runaway stars' genoemd en de bekendsten zijn AE Aurigae, 53 Arietis en μ (mu) Columbae. Om deze beweging en dus de verandering van de posities van de sterren in het sterrenbeeld Orion op te merken, zou men als waarnemer miljoenen jaren moeten leven. Tegenwoordig kan men dit doen door middel van computersimulaties.

De vraag is dan ook of in deze passage deze eigen beweging van de sterren wordt bedoeld, wat de hoofdpersoon uit ons verhaal onmogelijk kon weten. Computers waren er toen nog niet en er zijn geen eerdere vermeldingen van wijzigingen van sterposities dan sinds de Almagest van Ptolemaeus ( ~150 n.C.) door de Joden, Grieken en later ook anderen werd herzien. Zelfs als Job nu, 4000 jaar later, nog steeds zou leven, dan zou hij met het blote oog geen verschil zien in de positie van de genoemde sterren

Logischer is dan ook dat we in deze tekst een poëtisch taalgebruik moeten zien en omdat de sterren Alnitak, Alnilam en Mintaka schijnbaar op één lijn staan en daarmee de suggestie wekt dat ze door een 'koord' bijeen worden gehouden.

Zie de huisregels welk commentaar wordt opgenomen!

Mede mogelijk dankzij