In deze periode zullen meerdere artikelen verschijnen op deze weblog over asielzoekers, wat wordt hierover geschreven in de Bijbel en wat is de visie van verschillende mensen over dit thema. Vandaag een verslag van studente journalistiek Angela Poll welke zij begin dit jaar schreef. Het valt op dat Iraanse asielzoekers zich hier in Nederland al snel bekeren tot het christendom, terwijl de meesten van hen zijn gevlucht als moslim. De IND (Immigratie- en Naturalisatiedienst), dat zich volgens de Kerk in Actie en het Platform Christen Asielzoekers Iran (PCAI) te veel aan de regels van het screenen van asielzoekers houdt en daardoor niet juist kan beoordelen of iemand christen is, zouden kerken meer moeten betrekken bij hun werk. Zo luidt de conclusie van het mini-symposium Bekeerd, Maar Geen Veilige Plek op 16 januari 2012 in Utrecht. Maar teruggaan naar Iran, waar zij als christen hun geloof niet kunnen uiten? Dat is levensgevaarlijk. Volgens het PCAI betekent christen zijn dat je “de goede boodschap moet verkondigen, en je kunt je bedenken dat het haast onmogelijk is om niets over Jezus te vertellen als je buurman zelfmoord wil plegen omdat hij het regime en de Islam niet meer trekt.” Als er huiskerken worden gevonden, worden deze met geweld uitgeroeid. Zo vertelt Simon Colijn, pastoraal werker en stichter van de Irankerk te Amersfoort, over een Iraanse man die als christen naar Nederland vluchtte omdat hij vervolgd zou worden vanwege zijn geloof in Jezus. ‘’Hij had een hond, en honden zijn daar onreine dieren. Op het gegeven moment kwam er elke dag een man naar hem toe als hij zijn hond uitliet en probeerde hem dingen te laten vertellen over zijn levensstijl en geloof. Ook al probeerde de christelijke man niets, de vreemdeling beschuldigde hem na een paar dagen. Hij zei dat de christen hem probeerde te bekeren en dat hij hem geld moest geven om te voorkomen dat hij het bij de staat zou melden. Gelukkig had de christen een eigen bedrijf, een groot huis en aardig wat geld, dus hij deed wat de man zei. Telkens kwam de man weer om geld zeuren, totdat de man met de hond weigerde om zich nog langer te laten manipuleren. De volgende dag werd hij opgepakt en hem werd gevraagd of hij een christen was. Toen hij dat toegaf, moest hij de volgende week terugkomen. Ondertussen werd zijn familie opgezocht en werd er aan zijn vader gevraagd waarom zijn zoon geen islamiet was. Toen het huis van de man in kwestie in beslag genomen werd, is hij van het geld dat hij nog had naar Nederland gevlucht. Daar kwam hij in contact met Simon Colijn en is samen met hem de Irankerk in Apeldoorn begonnen, waar er tweetalige diensten worden gehouden (in het Nederlands, maar ook in het Farsi, de voertaal van Iran) en ook Nederlanders worden uitgenodigd. Dit laatste is belangrijk om de Iraniërs beter te laten integreren.

(Reconstructie over de vervolging van Iraanse huiskerken)

Iran kent geen scheiding tussen kerk en staat. Iedereen (behalve mensen die om etnische redenen een ander geloof aanhangen) dient zich te houden aan de gewoonten en gebruiken van de Islam. Doe je dat niet, dan wordt er vanuit gegaan dat je het regime de rug toekeert en loopt het niet goed met je af. In de ‘oude kerken’, welke meestal de orthodox Armeense of Assyrische kerk zijn, dient ook alleen in die talen gesproken en gezongen te worden. Zij mogen geen contact onderhouden met Iraniërs. Gebeurt dat toch en komen de moslims tot geloof in Jezus, dan lopen zij het risico om op brute wijze vervolgd te worden. Aangezien het kerkelijke leven van deze oude kerken sterk georganiseerd en dus gecontroleerd en beheersbaar is voor de overheid, moeten deze mensen dus heel voorzichtig te werk gaan. Voor Iraanse christenen is het organiseren van ‘huiskerken’ (een kleine samenkomst die bij iemand in huis plaatsvindt) de enige manier om hun geloof te praktiseren. Dit moet in het geheim gebeuren om aan executie, ophanging, levenslange opsluiting of andere strenge straffen te ontsnappen. Veel Asielzoekers die gevlucht zijn omdat ze in strijd waren met het regime, zweren de Islam meteen af als zij in Nederland aankomen. Volgens hen misbruikt de Iraanse overheid het volk door middel van de Islamitische godsdienst. Daardoor komen zij tot de conclusie dat zij niet het juiste geloof aanhangen. Er is bewezen dat de meeste mensen van jongs af aan al het gevoel hebben dat er een hogere macht is. Dat wordt dan meestal verstaan onder een god of het goddelijke in alles wat leeft. Omdat men het juiste geloof aan wil hangen, stappen mensen dan soms ook over op een ander geloof. Als de Iraniërs hier in Nederland in aanraking komen met christenen, die hen hartelijk en met open armen ontvangen, is dat precies het tegenovergestelde van wat zij gewend zijn. Het zijn er maar enkelen die niet echt geloven, maar toch moet een groot deel van de ‘echte christenen’ weer terug naar Iran. Volgens Peter van Dalen (ChristenUnie) toont een rapport over Iraanse christenasielzoekers en het Nederlandse asielbeleid, dat onlangs werd aangeboden aan het Europees Parlement, dat christenen het in Iran veel moeilijker hebben dan de Nederlandse regering denkt. Het integreren is vaak al moeilijk genoeg in Nederland, maar hier kunnen zij tenminste in volle vrijheid christen zijn, zonder angst dat er iemand achter komt dat zij in een god geloven die volgens hun staat verboden is. De moeite die daar tegenover staat om te integreren in de Nederlandse maatschappij en het geld dat zij moeten betalen voor onder andere een verblijfsvergunning en inburgeringsmateriaal, nemen zij dan voor lief. Daarvoor zijn de christenasielzoekers zelfs bereid om een brief naar de Iraanse staat te sturen waarin zij afstand nemen van de Islam en daarmee het Iraanse burgerschap opgeven. Velen laten zich ook dopen, om te laten zien dat zij echt bekeerd zijn. Sommigen van hen doen dit enkel om een extra motief te creëren om in Nederland te mogen blijven. De IND houdt dan een screening om te kijken of dit motief klopt, maar zij houden zich teveel aan de regels door allerlei dingen te vragen die de Iraniërs helemaal niet kunnen weten. Zij hebben bijvoorbeeld moeite om de plaats van een bepaald bijbelverhaal aan te geven omdat zij de Bijbel niet konden lezen. Ook nemen onder andere pastorale werkers zoals de heer Colijn nemen dan een soort test af en vragen om een getuigenis van de desbetreffende Iraniër. “Daar komen vaak de mooiste dingen uit. Wat die mensen hebben meegemaakt, is meestal heel heftig. Het is erg bijzonder om te lezen en het raakt me elke keer weer. Soms zijn er ook mensen die niet echt geloven, maar die haal je er zo uit”, zegt Colijn. “Een meisje van dertien die haar onschuldige vader is kwijtgeraakt door het regime, zegt dat ze in God weer een nieuwe vader heeft gevonden. Zulke mensen kun je toch niet terugsturen? De IND heeft ons hard nodig, anders worden deze christenen de dood ingejaagd.” Angela Poll studeert journalistiek aan de Christelijke Hogeschool Ede en is mede vanuit haar studie geïnteresseerd in de Nederlandse politiek betreffende asielzoekers.

Zie de huisregels welk commentaar wordt opgenomen!

Mede mogelijk dankzij