In deze periode zullen meerdere artikelen verschijnen op deze weblog over asielzoekers, wat wordt hierover geschreven in de Bijbel en wat is de visie van verschillende mensen over dit thema en enige getuigenissen. Vandaag het verhaal van Hannie van der Staaij.

Wie vetrouw jij? Waar vertrouw je op? Wat is de essentie van vertrouwen in je leven?

Ik kan mij voorstellen dat je er een antwoord op kunt geven.

Misschien ken je God in je leven en zeg je automatisch; Ik vertrouw Hem. Wat Hij doet is goed.

Of vind je dit juist wel heel lastige vragen, omdat je vertrouwen beschadigd is. Wie moet je nog vertrouwen….

Vertrouwen heeft te maken met afhankelijkheid, het heeft te maken met geloof in de ander, geloven in de eerlijkheid, dat de ander het beste met je voor heeft.

Afgelopen week werd ik geconfronteerd met mijn eigen wankele vertrouwen. Ik kwam bij de fysiotherapeut en de orthopeed en beiden waren ze niet blij met mijn matige herstel.

De moed zonk mij in de schoenen en ik dacht; stel je nou voor dat dit altijd zo blijft….

Soms heb je zelf slechts gedeeltelijk invloed op dingen, soms ook helemaal niet. Er zijn momenten dat je af moet wachten in vertrouwen.

Onwillekeurig denk ik aan mensen waarvan zelfs hun verblijfplaats onzeker is. Ik ken er een aantal. Sommigen heb ik ooit ontmoet in mijn werk, anderen ken ik vanuit de kerk.

Toen ik in de dak- en thuislozenzorg werkte kwam ik ze regelmatig tegen. Als collega’s onderling hadden we het er wel eens over. Mensen die vluchten vanuit hun land van herkomst, soms omdat ze daar niet meer welkom zijn vanwege dingen die ze gedaan hebben, mensen die vluchten voor de gevolgen van hun gedrag. Of mensen die nog altijd geloven in the american dream, mensen die geluk najagen in financiële middelen.

En het is zo makkelijk om hier zelf een mening, een oordeel over te hebben. Met een oordeel verheffen wij ons boven deze mensen. Maar is dat wel zo terecht?

Ik zou daar niet zo snel iets over willen zeggen, want het najagen van financiele middelen, doen wij dat niet net zo goed? Er moet bezuinigd worden, we moeten inleveren aan koopkracht en heel Nederland staat op zijn kop. Wij vinden namelijk dat wij recht hebben op wat we hebben gekregen.

Dus waarom zouden we een mens uit een ander deel van de wereld veroordelen om een vlucht voor geld?

Tegelijk zijn er zoveel meer mensen die gevlucht zijn vanwege humanitaire redenen. Mensen uit oorlogsgebieden, mensen met trauma’s waarvan wij ons geen voorstelling kunnen maken. Mensen die goede medische zorg niet kunnen krijgen in het land waar ze woonden.

Ergens denk ik dat het voor ons een soort “ver van mijn bed show” is. Wanneer iets ver van je af staat is het makkelijk om er iets van te vinden.

Ook al stijgen de zorgkosten in ons land en wordt de eigen bijdrage ieder jaar hoger, wij hebben we de beschikking over een ziekenhuis met opgeleide artsen en apotheken vol medicatie.

Wij hoeven niet iedere dag op onze hoede te zijn uit angst voor oorlogsgeweld. Niets ontziende rebellen die zonder enige reden je familie afmaken, je dorp in brand steken, jou als vrouw verkrachten en je dan als oud vuil achterlaten.

Wat wij denk ik vaak vergeten is dat mensen die vluchten echt alles achter zich laten. Spullen die ze hebben, maar vaak raken ze ook hun familie kwijt. Ze gaan wonen verspreid over de wereld. Ze zijn aangewezen op zichzelf, ze hebben niets meer dan wat ze kunnen meedragen. Zij hebben lege handen…..

Bedenk zelf eens in dat je niet meer mee kan nemen dan een rugzak aan spullen, al je andere, dierbare dingen moet je achterlaten. De mensen die deel uitmaken van je leven, je ziet ze voor het laatst, het is niet zeker of je ze ooit nog zal zien of zal spreken. Daar sta je dan…..

Wat mij verbaasd is dat juist deze mensen mij leren wat vertrouwen is. Niet het vertrouwen op een baan, een huis, andere financiële middelen of mensen. Maar vertrouwen in de toekomst, vertrouwen op God ook.

Niet vertrouwen is geen optie voor deze mensen. Zonder vertrouwen is er geen toekomstperspectief en zouden ze niet overleven.

Bij ons in de kerk zit een man die jarenlang verzeild was in allerlei juridische procedures rondom zijn verblijf in Nederland. Het net rond hem sloot zich en het leek erop dat hij zijn vrouw en kinderen hier achter zou moeten laten om terug te gaan naar het land dat hij jaren geleden ontvlucht was vanwege oorlog.

Ondanks al deze onzekerheid was het juist deze man die bij ons voor in de kerk sprak over het vertrouwen in God. Hij zong liederen van overgave in het engels, maar ook in zijn eigen taal.

Vrijmoedig stapt hij naar voren in de kerk en weet hij teksten van overgave en vertrouwen uit zijn hoofd op te noemen.

Hij was degene die mij erop wees dat niet onze ideeën belangrijk zijn, maar dat wij ons leven over moeten geven aan God, die ons leidt. Waarheen we ook mogen gaan.

Het maakt mij stil en ik realiseer mij dat mijn handen vaak te vol zijn om ze open uit te strekken naar God.

De handen van hen zonder zekerheid, zonder veiligheid, zonder huis, zonder familie, zonder geld.

Lege handen, open, zodat ze gevuld kunnen worden met vertrouwen!

Hannie van der Staaij is de schrijfster achter de gelijknamige weblog. In haar dagelijkse leven is ze werkzaam als ambulant behandelaar bij de GGZ.

Zie de huisregels welk commentaar wordt opgenomen!

Mede mogelijk dankzij