In deze periode zullen meerdere artikelen verschijnen op deze weblog over asielzoekers, wat wordt hierover geschreven in de Bijbel en wat is de visie van verschillende mensen over dit thema en enige getuigenissen. Vandaag een verslag van de Marleen Sørensen over hoe zij een kerkdienst met veel asielzoekers beleefde. Voor de veiligheid van de vluchtelingen worden sommige namen niet genoemd.

DOORN – Een huis ooit gebouwd door een vriend van Vladimir Lenin (de vroegere Russische leider van de Sovjet-Unie) zit nu vol met christenen van over de hele wereld. Gijs en Dieneke van den Brink stellen hun landgoed open voor de Elim-gemeenschap. Voornamelijk gevluchte Iraanse christenen komen bijeen en steunen elkaar.

Een Iraanse jongen begint alvast op de trommel te spelen. Het is tien uur, ‘is de dienst al begonnen?’ wordt er gevraagd. Negen minuten later beginnen een aantal mensen te zingen, maar de meesten kletsen nog even door. Ondertussen is er ook al een gitaar, piano, accordeon, en banjo gaan spelen. ‘Hej! Leuk dat je er bent. Lang niet gezien, hoe gaat het nu met je?’ een opgewekte oude vrouw komt binnen, groet nog een aantal mensen en gaat vervolgens achterin zitten.

Elim, een leefgemeenschap

Ooit huurde Gijs een kamer van de dochter van de goede vriend van Lenin. Nu is hij de man die het hele landgoed in bezit heeft. In 1981 is de leefgemeenschap opgericht door drie echtparen. Dat betekent dat ze samenwonen in gemeenschap van goederen, samen werken, gastvrij en een open huis zijn. De leefgemeenschap telt momenteel 10 bewoners en de kring rondom Elim ongeveer 40 personen. Wekelijks komen ze samen op de zondagmorgen om 10:00. De dienst duurt ongeveer twee uur. Verschillende activiteiten als taallessen, zangoefeningen en bidstonden zijn doordeweeks ook beschikbaar.

Iran

De meeste mensen die in de kamer zitten komen uit Iran waarvan een aantal worden opgehaald van het asielzoekerscentrum. Soms wordt er vijf keer heen en weer gereden naar het centrum zodat iedereen erbij kan zijn. Op de stoel ligt een blaadje met een aantal opwekkingsliedjes. Er is de mogelijkheid om de liedjes in het Nederlands of in het Farsi’s (de inheemse naam van het Perzisch in al zijn vormen en dialecten) te zingen. De Farsische liederen worden het hardst meegezongen.

‘We gaan een nieuw lied zingen wat door veel Iraanse christenen wordt gezongen. Dit lied brengt hen tot besef dat ze ondanks alle angsten en onzekerheden ze kunnen vertrouwen op Jezus’, zegt Gijs en leest de vertaling voor.

‘Als ik blij ben in Jezus,

Waarvoor zou ik dan bang zijn?

Als ik een lam van Jezus ben,

Waarom zou ik dan bang zijn voor een leeuw?

Refr.

U bent Jezus de Heer

Als ik naar Mozes kijk,

Waarom zou ik dan bang zijn voor de farao?

Als Hij mijn Verlosser is

Waarom zou ik bang zijn om vastgezet te worden

Als ik van Jezus houdt,

Waarom zou ik bang zijn voor het kwaad?

Mijn vat is vol van de Heilige Geest

Waarom dan bang zijn voor armoede?

Hij heeft veel gaven aan mij gegeven

Waarom zou ik bang zijn dat ik niets kan

Als Hij dichtbij mij is,

Waarom zou ik bang zijn voor de kou?’

Echte verhalen

Iran staat op de tweede plaats van de ranglijst christenvervolging. Als Iraanse vluchtelingen zich bekeren tot het christendom is het voor hen extra gevaarlijk om terug te keren naar het land van herkomst. Overigens is er in deze gemeente goed nieuws. ‘We hebben drie mensen met een verblijfsvergunning deze week. Het is een wonder’, zegt Gijs tegen de groep wat vervolgens weer wordt vertaalt door de jongen met de trommel. Een aantal mensen mogen hierover hun getuigenis geven. Er komt een klein schriel vrouwtje naar voren. ‘deze week had ik een interview waar ik erg zenuwachtig voor was. Maar tijdens het gesprek merkte ik dat God bij mij was en dat Hij de woorden in mijn mond legde.’ De mensen klappen en ze gaat met een glimlach weer zitten.

Shohre, die verder liever anoniem wil blijven, is al zestien jaar in Nederland en vertelt dat zij ontzettend gelukkig is met deze gemeente. ‘Ik kom hier nu twee jaar en ik ben zo blij. Gijs is een hele goede pastoor, hij helpt veel mensen.’ Op de stoel ligt ook de nieuwsbrief van december. Er is een directe praktische betrokkenheid bij vele projecten in wel zes ontwikkelingslanden, variërend van puur zendingswerk tot sociaal ontwikkelingswerk. In de nieuwsbrief staan verschillende getuigenissen van de landen waar ze werkzaam in zijn. ‘Ik ging kijken of ik kon helpen bij het asielzoekerscentrum hier in de buurt en zo ben ik hier terecht gekomen. Ik kreeg al heel snel een verblijfsvergunning, dus ik denk dat ik geluk had. In totaal heb ik vijf mensen in mijn huis gehad die op een verblijfsvergunning aan het wachten waren. Samen met nog drie andere mensen probeerden we een oplossing te bedenken voor deze mensen. Gijs kent bijvoorbeeld veel christelijke advocaten die deze mensen gratis willen verdedigen.’ Ze wijst een man, een vrouw en een klein jongetje aan. ‘Zij wachten nog op een verblijfsvergunning. Afgelopen week hebben ze een gesprek gehad en nu is het afwachten. Het kan een week, een maand of misschien wel jaren duren.’

Het is negen over elf: ‘Welkom! Verzoek mobiels uit te schakelen’, verschijnt op de beamer. De dienst is begonnen en de kinderen gaan naar hun eigen samenkomst. Een Armeense broeder spreekt dit keer voor de huisgemeente en als hij klaar is wordt er gebeden. Voornamelijk voor de mensen die nog in spanning zijn. Gijs sluit het gebed af.

Marleen Sørensen studeert journalistiek aan de Christelijke Hogeschool Ede en is mede vanuit haar studie geïnteresseerd in de Nederlandse politiek betreffende asielzoekers.

Zie de huisregels welk commentaar wordt opgenomen!

Mede mogelijk dankzij