Vandaag werd gepreekt in onze kerk over de gelijkenis van het goede zaad en het onkruid, hierbij mijn (concept)vertaling van dit gedeelte uit Mattheüs 13:24-30:

24 Een andere gelijkenis hield Hij hen voor en zei: Het koninkrijk van de hemel is als een mens die goed zaad in zijn akker zaaide.

25 En toen de mensen sliepen, kwam zijn vijand, en zaaide dolik tussen de tarwe en ging weg.

26 Toen nu het gewas opgeschoten was en vrucht begon te ontwikkelen, toen werd ook de dolik zichtbaar.

27 En de lijfeigenen van de eigenaar kwamen en zeiden tot hem: Meester, heb je geen goed zaad in je akker gezaaid? Van waar komt dan deze dolik?

28 En hij zei tot hen: Een vijandig mens heeft dit gedaan. En de lijfeigenen zeiden tot hem: Wil je dan dat wij erheen gaan en het verzamelen?

29 Maar hij zei: Nee, zodat jullie niet [tijdens] het verzamelen van de dolik ook mogelijk tegelijk de tarwe eruit trekt.

30 Laat ze beiden gezamenlijk opgroeien tot de oogst en in de oogsttijd zal ik tot de maaiers zeggen: Verzamel eerst de dolik en bindt het in schoven om het te verbranden, maar verzamel de tarwe in mijn schuur.

Aantekeningen

Vers 25 De meeste vertalingen hebben "onkruid", maar het Griekse woord zizania is de meervoudsvorm van dolik (Lolium temulentum), een grassoort die nauw verwant is aan het in ons land bekende Raaigras (Lolium perenne) en giftig is. Tot halverwege de vorige eeuw kwam dit veelvuldig voor in Galilea, de streek waar deze gelijkenis werd verteld.

Vers 26 letterlijk staat er "maken" wat in deze context betekent dat de vrucht zich begon te ontwikkelen.

Vers 27 Het woord doýlos̱ wordt vaak vertaald met slaaf of dienstknecht. Omdat in deze periode het niet puur om slaven (mensen die niets over hun eigen lichaam te zeggen hadden) gaat, maar vaak ook vrijgekochte slaven die besloten om bij hun vroegere eigenaar te blijven werken kan het best vertaald worden als "lijfeigene". In Nederland werden ze vroeger vaak "horigen" genoemd.

Vers 29 Omdat zowel de tarwe als de dolik in een veld vrij dicht bij elkaar staan zou het betekenen dat bij het wieden van de dolik ook de tarwe uit de grond getrokken kon worden. Wat zou inhouden dat hierdoor de wortels van de tarwe beschadigd konden worden en de groei van het graan zou remmen. Tegen de oogsttijd maakt het niet meer zoveel uit om dan eerst de dolik te wieden, omdat direct daarna de tarwe geoogst zou worden. Nadeel van deze methode is dat een deel van de graankorrels van de dolik op de grond vielen en het volgende jaar weer zou opgroeien. Vandaar dat het een hardnekkig onkruid was dat tot halverwege de vorige eeuw op de akkers bleef. Met de moderne landbouwtechnieken werd dit probleem opgelost.

Zie de huisregels welk commentaar wordt opgenomen!

Mede mogelijk dankzij