Zondagavond

Het was broeierig en er werd gewaarschuwd dat het zou gaan onweren. Snel nog even checken of alle ramen en deuren goed dicht zijn, mijn huis, mijn kleine vesting is beschermd tegen het naderend onweer. Toen kwamen de eerste donderslagen, de hemel wordt fel verlicht door de bliksemschichten, de eerste regendruppels vallen. Het schijnt mee te vallen, ondanks alle codes rood en andere angstaanjagende vermeldingen in de media. Rustig zitten we binnen, kijken nog even op het late nieuws hoe erg het naderend onweer is en vooral hoe groot de schade is in andere delen van het land. Vlak voor we wegzappen naar een andere zender, zien we nog even een rapportage over de vele vluchtelingen, die proberen de grenzen van ons fort Europa binnen te dringen. Het wekt niet onze interesse, de storm, die grote storm die ons kleine veilige landje bedreigt heeft onze aandacht. Zullen de hagelstenen niet onze auto's, ons statussymbool, beschadigen? We draaien ons nog eens om in ons bed, ergeren ons aan de harde donderslagen, het harde lawaai van de regen die nu bij bakken naar beneden valt. Door het raam zien we de straten blank staan, de vijver stroomt over en in de tuin zien we een aantal tuinstoelen omgevallen. Een gedachte flitst door ons heen dat we niet moeten vergeten om morgen de verzekering te bellen, voor alle vermeende schade aan ons kleine paleisje. Over de vluchtelingen maken we ons even geen zorgen, het is deze storm die al onze gedachten beheerst. Morgenochtend zullen we snel op twitter, instagram en facebook een paar mooie foto's plaatsen. Dan gaat plotseling de storm liggen, een paar laatste regendruppels horen we nog op de dakpannen tikken, in de verte wordt nog een laatste keer de hemel verlicht en met het afnemend gerommel vallen we eindelijk zorgeloos in slaap.

Maandagochtend

De media staat bol van de grote storm die over ons heen is gekomen, verdringt zelfs even de grotere storm van vluchtelingen die huis en haard hebben verlaten om hun leven te redden. Vluchtelingen die geen stevig dak boven hun hoofd hadden voor de storm, die als illegale migranten met uitzetting worden bedreigd. Die weten dat als ze terug moeten naar hun vaderland ze de dood in ogen moeten zien. Op de radio horen we nog eens de hoogtepunten van de storm en daarna een heerlijke oude gouwe van Boudewijn de Groot

Schrik maar niet te erg, wanneer u in uw dromen

Al die schuldeloze slachtoffers ziet staan

Die daarginds zijn omgekomen

En u vragen hoe lang dit nog zo moet gaan

En u zult toch ook zo langzaamaan wel weten

Dat er mensen zijn die ziek zijn van ’t geweld

Die het bloed en de ellende niet vergeten

En voor wie nog steeds een mensenleven telt?

Droom maar niet te veel van al die dooie mensen

Ja we hebben het goed in ons veilige kleine landje, waar geen oorlog is en we ons druk over alles kunnen maken zolang het ons maar niet direct bedreigt.

Zie de huisregels welk commentaar wordt opgenomen!

Mede mogelijk dankzij