Vanavond is het dodenherdenking, twee minuten stilte. Van de week was ik in Duitsland en raakte met iemand hierover in gesprek. Hij was geïnteresseerd en wilde weten wat dat voor mij inhield. Lastig, omdat je meteen het “vijandgevoel” krijgt, maar ik heb hem verteld over het holocaustmuseum Yad Vashem. Dat die naam is afgeleid van Jesaja 56:5 waar "een plaats en een naam" in het Hebreeuws yad vashem is.

Vervolgens hem uitgelegd waarom deze tekst is gekozen. De gehele tekst is “Ik zal hun in Mijn huis en binnen Mijn muren een plaats beter dan die van zonen en dan die van dochters; een eeuwige naam zal Ik ieder van hen een naam die niet uitgewist zal worden” en waar wordt gesproken over de vele doden van net voor de ballingschap. Ook toen waren er vele doden, complete families. Mensen die door hun sterven geen nakomelingen meer kregen. In de toenmalige wereld de allergrootste ramp die men zich kon voorstellen omdat niemand er dan meer is die hen nog zal herdenken en dat daarmee hun namen echt uit de herinnering zijn gewist en daarmee echt dood zijn.

En dan lezen we deze tekst, waarin God het voor hen opneemt, door God worden herinnerd, een speciale plek in Zijn huis krijgen en wat is nu een veiliger plek dan het huis van God zelf? Een plek waar ze een yad vashem, een “plaats en een naam”, krijgen. Niet zomaar een naam, maar een “eeuwige naam” en dan niet voor hen allemaal als collectief, maar “voor een ieder”. God denkt aan het individu.

En dan komen we bij de dodenherdenking, de jaarlijkse discussie wat er herdenkt moet worden en of het nog wel nodig is. Maar als God al zo zorgvuldig met hen omgaat, hen ieder persoonlijk herdenkt en ze een eeuwige naam geeft, wie zijn wij dat we niet eenmaal per jaar twee korte minuten in stilte aan al deze doden willen denken.

Zie de huisregels welk commentaar wordt opgenomen!

Mede mogelijk dankzij