Literatuur
Bijbelteksten

Bithynia

Bithynia is een historische landstreek, gelegen in het noord(west)elijke deel van Klein-Azië. Later was het onderdeel van een de Romeinse provincie Pontus et Bithynia. De hoofdstad was Nicaea. Andere belangrijke steden in dit gebied waren Nikomedeia, Prousias en Chalkedoon.

De streek wordt tweemaal genoemd in de Bijbel (Hand 16:7), de eerste brief van Petrus was o.a. aan de inwoners gericht (1 Pet 1:1).

In de oudheid was het, ondanks het hoofdzakelijk bergachtige karakter, een vruchtbare landstreek, met rijke marmergroeven en goede communicatiemogelijkheden. De Bithyniërs waren van Thracische oorsprong. Zij lagen voortdurend in oorlog met de Griekse kuststeden van Klein-Azië, en wisten zelfs tijdens de Perzische overheersing enige zelfstandigheid te bewaren.

In 297 v.Chr. stichtte een zeker Zipoëtes er een eigen koninkrijk met een nationale dynastie. Zijn opvolgers, die alternerend Nicomedes en Prusias heetten, wisten zich te handhaven door de combinatie van weloverwogen bondgenootschappen (bijvoorbeeld met de Galaten) en een agressieve politiek tegenover hun buurstaten, met name de Griekse stad Heraclea (aan de Zwarte Zee) en het Seleucidenrijk, later ook Pergamon. Zij brachten hun land op die manier tot grote bloei en bevorderden de hellenisering.

In 74 v.Chr. vermaakte koning Nicomedes IV van Bithynia zijn rijk bij testament aan Rome. Mithridates VI van het naburige koninkrijk Pontus weigerde deze annexatie te erkennen en begon de zogenaamde Derde Mithridatische Oorlog, die in 63 v.Chr. eindigde met zijn nederlaag en dood.

Pompeius verenigde de beide koninkrijken in 63 v.Chr. tot de provincie Pontus et Bithynia, die in de keizertijd de status van senaatsprovincie kreeg en tot ca. 170 na Chr. door een proconsul werd bestuurd.

Zie de huisregels welk commentaar wordt opgenomen!