Literatuur
Bijbelteksten

Pompeii

Romeinse stad in Italië welke niet in de Bijbel wordt genoemd.

Bijbel

De stad wordt niet bij name in de Bijbel genoemd. Volgens James Tabor in zijn artikel "The Destruction of Pompeii and the New Testament Book of Revelation" zijn er grote parallellen met Openbaring 18 en de ooggetuigenverklaringen van de uitbarsting van de Vesuvius in 79 n.C., zoals die van Plinius de Jongere. Het Babylon wat in dit hoofdstuk wordt genoemd is volgens hem het Rome dat op de zeven bergen ligt (cf. Opb. 17:9) en de val van Babylon representeert de val van het Romeinse Rijk, dat "dronken was van het bloed der heiligen, en van het bloed der getuigen van Jezus" (Opb. 17:5). Hij verwijst naar Joden alsook christenen die dit uit die tijd ook meenden dat de vernietiging van Pompeii en Herculaneum een straf van God was en zelfs dachten dat er een verband was tussen de vernietiging van Jeruzalem en deze ramp (Shanks, Hershel. “The Destruction of Pompeii—God’s Revenge?.” Biblical Archaeology Review, Jul/Aug 2010, 60-67, 77).

De giftige gassen en de verbranding van de stad en de daarop volgende hongersnood is volgens Tabor een parallel met Opb. 18:8 "Daarom zullen haar plagen op een dag komen, [namelijk] dood, en rouw, en honger, en zij zal met vuur verbrand worden", en net als Plinius de Ouder op een schip van een afstand stond toe te kijken, zo wordt ook in vs. 17-18 dit vermeld "En alle stuurlieden, en al het volk op de schepen, en bootsgezellen, en allen, die ter zee handelen, stonden van verre; En riepen, ziende den rook van haar brand, [en] zeggende: Wat [stad] was deze grote stad gelijk?" Hierbij moeten we bedenken dat Pompeii de havenstad was van het oude Rome.

Archeologie

Diverse opgravingen zijn gedaan, waarbij onder meer vele fresco's zijn gevonden.

Geschiedenis

Pompeii is waarschijnlijk in de 7^de eeuw v.C. ontstaan toen Osken zich vestigden op een verhoging in het landschap langs de rivier de Sarno. In de 6^de eeuw v.C. stond het stadje onder Etruskische invloed. Na de zeeslag bij Cumae (474 v.C.), toen de Etrusken werden verslagen, kwam de stad in de invloedssfeer van de Samnieten. In de 3^de eeuw v.C. kreeg Pompeii de status van bondgenoot van de Romeinen, maar was nog niet Romeins. In de jaren 91-89 v.C. deed het mee aan de Bondgenotenoorlog tegen Rome, waarbij het samen met Stabiae en Herculaneum werd verslagen door de Romeinse dictator Sulla, die de stad in 80 v.C. tot een Romeinse colonia maakte met de officiële naam Colonia Veneria Cornelia Pompeianorum. De naam Veneria verwees naar Venus, de beschermgodin van de stad, en Cornelia was ontleend aan de familienaam van Sulla. In de Romeinse tijd was het een bloeiende stad met ca. 12.000 inwoners (schattingen lopen echter uiteen van 6.400 tot 30.000).

In 59 n.C. vonden er hevige rellen plaats in het amfitheater tussen inwoners van Pompeii en het naburige Nuceria, waarbij vele doden vielen. Het was voor keizer Nero aanleiding de gladiatorenspelen voor tien jaar te verbieden. Het voorval is beschreven door Tacitus (Annalen, XIV, 17). In 62 (volgens Tacitus) of 63 n.C. (volgens Seneca) werd Pompeii door een aardbeving grotendeels verwoest. Op 24 augustus 79 n.C. ten tijde van keizer Titus volgde de fatale uitbarsting van de Vesuvius, die Pompeii bedekte met een vier meter dikke laag vulkanische as en brokstukken (lapilli). De uitbarsting werd door Plinius de Jongere beschreven in een brief, waarin hij Pompeii overigens niet vermeldde.

Resten van Pompeii werden voor het eerst teruggevonden bij de aanleg van het Sarnokanaal in 1594 tot 1600. In 1748 werden opgravingen gedaan onder supervisie van Karel van Bourbon, de koning van Napels. De eerste serieuze opgravingen begonnen in 1860 onder leiding van de archeoloog Giuseppe Fiorelli. Hij was ook degene die het procedé bedacht om gipsafgietsels van de slachtoffers te maken. Inmiddels is ongeveer 60% van Pompeii opgegraven.

Nb. Dit artikel is van oorsprong gebaseerd op het Wikipedia-artikel "Pompei".

Zie de huisregels welk commentaar wordt opgenomen!