Aantekeningen bij de Bijbel
Vragen, overdenkingen en achtergronden over de Bijbel,
welke resulteren in allerlei aantekeningen.
welke resulteren in allerlei aantekeningen.
Jebel el Lawz (Arabisch جبل اللوز "berg van de amandelboom") is een berg in het noordwesten van Saudi-Arabië dicht bij de Jordaanse grens.
→ Voor andere alternatieven voor de berg Sinaï.
De Jebel el Lawz is een berg gelegen in het emiraat Tabuk (Saoedi Arabië), op 125 km van Tabuk in het uiterste noorden van het Hejaz-gebergte en op 50 km van de dichtstbijzijnde stad, Ash-Sharaf. De hoogte is 700 tot 2549 m en beslaat een gebied van ongeveer 300 km. Het is de hoogste berg in Saoedi-Arabië, hoog genoeg om in de winter sneeuw te hebben, en bestaat uit kristallijne pre-Cambrische rotsen (Prof. Samir L. Ghabbour, p. 41).
Noch de vegetatie, noch de fauna lijkt van bijzonder belang te zijn voor de biodiversiteit, behalve dat de berg een pleistoceen toevluchtsoord van mediterrane soorten kan zijn geweest (Prof. Samir L. Ghabbour, p. 41).
In de omgeving zijn diverse rotstekeningen gevonden waaronder enige die op olifanten lijken en een uitgestorven rundersoort (Florent Egal, Jebel Al-Lawz), echter helaas is er tot heden weinig wetenschappelijk onderzoek gedaan, mede omdat een deel militair gebied is. Op dit moment is alleen het archeologisch onderzoek van Al-Ansary algemeen bekend en waarbij meer dan 150 verschillende Thamudische inscripties zijn gedocumenteerd (Al-Ansary, Abdul-Rahman and Majeed Khan et al., Al-Bid: History and Archaeology (Saudi Arabia Ministries of Education, Antiquities, & Museums), 2002).
De auteurs Ron Wyatt, Dave Fasold, Larry Williams en Bob Cornuke zijn in recente tijd op zoek gegaan naar de Sinaï en menen dat een berg in Midian bedoeld is. Op een avontuurlijke manier zijn ze doorgedrongen tot het militair beveiligde gebied. Howard Blum heeft hun opvattingen samengevat in een spannend boek, waarin hij aangeeft het goud van de Israëlieten, dat ze bij de berg Sinaï achtergelaten hebben, op het spoor te zijn. Deze auteurs baseren zich o.a. op Galaten 4:25, waar de berg Sinaï in Arabië gelokaliseerd wordt, echter niet vermelden dat in de tijd van Paulus hier de Romeinse provincie Arabia onder werd verstaan en welke bestond uit het gebied ten oosten van de Jordaan en zich uitstrekte tot en met het Sinaï-schiereiland.
Het probleem is echter dat geen van deze personen archeologen zijn en dat dit gebied tot heden niet tot nauwelijks door wetenschappers is onderzocht. Waarbij datgene wat wel wetenschappelijk is onderzocht ook nog eens tot totaal andere conclusies heeft geleid.
Als we de films bekijken van Ron Wyatt dan zien we schitterende beelden, maar zodra men kritisch kijkt vallen een aantal zaken op.
Als eerste is de locatie bij Nuweiba erg onlogisch omdat die op zijn ondiepste punten niet 10 meter diep is, maar meer dan 700-800 meter. Volgens de onderzoekers zou een bewijs zijn dat ze daar botten van mensen en paarden uit die tijd hebben gevonden. Echter dat is onmogelijk, daar de vele zeedieren, zoals krabben en vissen, die zeker opgepeuzeld zouden hebben. Als ze daar iets hebben gevonden dan zal dat op zijn hoogst enkele tientallen jaren oud zijn geweest.
Een tweede probleem is dat Pi-hachiroth in de buurt ligt van Baal-Sefon. Deze is geïdentificeerd met het huidige Tel Defneh welke tussen tussen Port Said en Suez ligt (J. Bimson, p. 71). Het komt dan ook vreemd over als deze twee plaatsen honderden kilometers van elkaar liggen.
Een derde probleem is dat nadat het leger van Farao is verslagen (Ex. 15) ze naar de woestijn Sur gaan (Ex. 15:22). Echter deze bevindt zich in de Sinaï woestijn (cf. Gen. 25:18; 1 Sam. 15:7; 27:8) en zou inhouden dat ze daarna nog een keer de Rode Zee zijn overgestoken. Hiermee vervalt ook het argument dat Elim (Ex. 15:27) in Saudi-Arabië zou liggen omdat volgens de Bijbel duidelijk is dat deze oase in de Sinaï woestijn is.
Ronny Wyatt, de zoon van Ron Wyatt, maakte beelden van een wagenwiel in de Rode Zee op een diepte van 60 meter (wat dus al in tegenspraak is met eerdere uitspraken). Wat direct opvalt is dat in de filmbeelden nog golven zijn te zien, wat op zo'n diepte onmogelijk is. Daarnaast lijken de beelden eerder op koralen die daar groeien dan op iets kunstmatigs.
Ook de claim dat een van deze wielen aan het einde van de jaren 70 naar Nassif Mohammed Hassan, directeur van het Department of Antiquities, in Cairo is gestuurd (wyattmuseum.com, Significance of the Wheels) kan op geen enkele manier worden gestaafd, daar er nergens een officiële verwijzing is dat de vondst is geregistreerd of onderzocht. Bovendien is dit wiel sindsdien compleet spoorloos en door niemand anders gezien, laat staan onderzocht. Ook zeer curieus is het dat er nooit iemand met de naam Nassif Mohammed Hassan directeur is geweest bij de Egyptische SCA of haar voorgangers (SCA, Brief History; Wikipedia, Supreme Council of Antiquities).
Tot slot zien we op een van de foto's een metaalachtig wiel (wyattmuseum.com, Chariot Wheels in the Red Sea), dit komt erg onwaarschijnlijk over daar we weten dat de Egyptische wielen van hout werden gemaakt en al helemaal niet in de vorm als op de afgebeelde foto. Het is dan ook overduidelijk dat het om een vervalsing gaat en dat daarmee heel het "onderzoek" van de zoon van Ron Wyatt als onbetrouwbaar geacht moet worden.
Volgens Wyatt en anderen zou het Nuweiba Fort, welke in hun opinie Pi-hachiroth is, de Israëlieten hebben verhinderd om verder te trekken (Ron Wyatt, The Route of the Exodus Journeys) zodat alleen de zeekant overbleef. In werkelijkheid is dit fort in 1893 gebouwd (National Geographic, Volume 20, Part 2, pg. 1033; Stéphane Pradines, The Mamluk Fortifications of Egypt in Mamluk Studies Review, p. 52, 77), net ten zuiden van een fort van de Mammelukken gebouwd door Sultan al-Ghawri in 1506 n.C. (geographia.com, Nuweiba; cf. UNESCO, Newibah castle). Niet alleen is dit een kolossale misser, omdat men een ruïne niet juist weet te dateren, maar vooral omdat men ook de geschiedenis van de omgeving niet kent. Er zijn dan ook geen oudere forten gevonden.
De volledige naam voor Nuweiba is niet Nuwayba'al Muzayyinah en al helemaal niet genoemd naar Mozes. Er wordt onderscheid gemaakt tussen Nuweiba Muzeina "water van de Muzeina", naar de bedoeïenenstam Muzeina die hier woonden en Nuweiba Tarabeen "water van de Tarabeen", naar de andere bedoeïenenstam Tarabeen die iets noordelijker woonden. Ook hier is veel inlegkunde gebruikt.
Niet te verwarren met het rotscomplex in de Timna vallei. Deze granieten pilaren staan op dezelfde plek als de bovengenoemde "bewijzen" en zouden een inscriptie bevatten (Ron Wyatt, The Route of the Exodus Journeys). Nadat de Israëliërs de Sinaï hadden veroverd hebben ze de paal bij Nuweiba overeind gezet (duidelijk te herkennen daar over de gehele lengte een deel verweerd is). Helaas heeft geen enkele andere onderzoeker ooit deze inscripties op deze pilaren gevonden en beschreven, terwijl op hoge resolutiefoto's alleen Arabische graffiti te zien is. Volgens dr. van der Veen zijn "the pillars at Nuweiba which are believed to have been set up by Solomon to mark the cross over of the „Red-Sea“ are definitely not from Solomon, but can be quite clearly identified stylistically as of Hellenistic-Roman date" (P.G. van der Veen, Review (with Uwe Zerbst) of Lennart Möller, the Exodus Case on Amazon and ABA information letter), wat het dus erg onwaarschijnlijk maakt dat het uit de tijd van Salomo of nog ouder uit de tijd van Mozes zou stammen (Nb. zie GoogleMaps om een van de pilaren te bekijken).
Veelal wordt verwezen naar de gespleten rots (cf. Ex. 17:6; Num. 20:9-10; Ps. 78:15; Ps. 114:8) en een bewijs zou zijn dat Mozes hier is geweest (Wyatt Museum, Rephidim – The Rock at Horeb). Probleem is dat in deze regio meerdere gespleten rotsen aanwezig zijn, waarbij deze (toevallig) de grootste is (B. Schumacher, "Journey to Jebel Al-Lawz", in GSBM (mei 2000) p. 30) en derhalve geen direct bewijs is. Los dat het ontstaan van deze gespleten rotsen niet door water is gekomen maar door winderosie.
Er zijn vele inscripties en rotstekeningen gevonden in zowel de buurt van deze berg als in de omgeving van Nuweiba en zijn deels goed gedocumenteerd en geïdentificeerd als Thamudic een schriftsoort van Arabische stammen uit de periode 600-400 v.C. (P.G. van der Veen, Review (with Uwe Zerbst) of Lennart Möller, the Exodus Case on Amazon and ABA information letter), naast vele inscripties uit latere tijden. Ook hier geen relatie met proto-Hebreeuws of andere schriftsoorten uit de tijd van Mozes.
Een van de bekendere voorbeelden is een pictogram van een "menorah" (zie hier, artikel hier), in werkelijkheid zijn het de letters w en dh van het hismaisch schrift (1ste eeuw v.C. - 4de eeuw n.C.), bekijken we de hele zin dan zien we w dhkrt lt ’l’n mr "Moge Lat zich bewust zijn van…", waarbij Lat de pre-islamitische Arabische maangodin Allat was en heeft helemaal niets met een menorah te maken (cf. Gordon Franz Debunks Miles Jones on ‘Yahweh Inscription’ die tot eenzelfde vertaling komt).
Ook rotstekeningen van runderen worden onterecht als Egyptische tekeningen beschouwd en worden overal op het schiereiland in grote getale gevonden.
In de omgeving is een plek waar enige lage muren zijn in de vorm van waar de tabernakel zou hebben gestaan. Dit was in werkelijkheid een plek waar bedoeïenen hun geiten 's nachts opsloten en waarvan er vele tientallen in de omgeving te vinden zijn.
In Deuteronomium 1:2 wordt gesproken dat Kades-Barnea 11 dagreizen van de berg is op de weg naar het gebergte van Seïr. De afstand van Jebel el Lawz naar Kades-Barnea is meer dan 360 kilometer. Dat zou betekenen dat ze bijna 34 kilometer per dag zouden moeten afleggen, terwijl het waarschijnlijker is dat een dagreis ongeveer 10 kilometer is. Daarnaast ligt Jebel el Lawz ten zuiden van het Seïr gebergte en Kades-Barnea ligt dan ook totaal uit de route.
Aangemaakt op 22 mei 2017, laatst bijgewerkt op 13 augustus 2023
     |
Zie de huisregels welk commentaar wordt opgenomen!
