Literatuur
Bijbelteksten

Joden uit Arabische landen

Na de oprichting van de staat Israël in 1948 sloegen honderdduizenden Joden uit de Arabische wereld op de vlucht.

Achtergrond

Ten tijde van de islamitische veroveringen in de 7^de eeuw bestonden er in vele delen van het Midden-Oosten en Noord-Afrika al sinds de Oudheid joodse gemeenschappen. Onder islamitische heerschappij kregen deze Joden de status van dhimmi.

Reeds voor de oprichting van de staat Israël kwamen door het opkomende zionisme razzia's en pogroms, zoals de Farhud in Irak (1941). Zodra in 1948 de staat Israël werd opgericht en de daarop volgende Onafhankelijkheidsoorlog, ontstonden in deze Arabische gebieden overal razzia's en pogroms en vele Joden sloegen – met achterlating van al hun eigendommen – op de vlucht en gingen veelal naar Israël. Bekende groepen zijn de Mizrachim, de Koerdische en de Jemenitische Joden.

In reactie op het Palestijns-Arabische Nakba-verhaal wordt de term "Joodse Nakba" soms gebruikt om te verwijzen naar de vervolging en verdrijving van Joden uit Arabische landen in de jaren en decennia na de oprichting van de staat Israël. De Israëlische columnist Ben Dror Yemini, zelf een Mizrahi Jood, schreef (Maariv, 16 mei 2009):

Er is echter nog een Nakba: de Joodse Nakba. In diezelfde jaren [de jaren 1940] was er een lange rij van slachtingen, van pogroms, van inbeslagneming van eigendommen en van deportaties tegen Joden in islamitische landen. Dit hoofdstuk van de geschiedenis is in de schaduw gebleven. De Joodse Nakba was erger dan de Palestijnse Nakba. Het enige verschil is dat de Joden die Nakba niet tot hun ideologie hebben gemaakt. Vice versa.

Overzicht

Gevluchte Joden uit Arabische landen sinds 1948 (JVL, Jewish Refugees from Arab Countries):

Aangemaakt 22 augustus 2020, laatst bijgewerkt 20 september 2021

Zie de huisregels welk commentaar wordt opgenomen!