Samenvatting

Isaac da Costa is een bijzonder opvallend geval van het zoeken naar een nieuwe levensvorm na de invoering van de ‘gelykstaat der Joden’ door de Bataafse Republiek in 1796, die later door koning Willem I werd gehandhaafd. Die nieuwe joodse identiteit zocht Da Costa buiten, zelfs tegen de Verlichting en ook buiten het jodendom. Nadat hij in het begin van de jaren 1820 via Bilderdijk protestants christen was geworden, stelde hij dat hij jood was gebleven. Later schreef hij zelfs dat hij toen pas werkelijk jood geworden was (in het voorwoord van zijn joods-nationale ‘tegengeschiedenis’ Israël en de volken van 1848). Hij was van mening dat Moses Mendelssohn de foute weg gewezen had namelijk a.h.w. de christelijke waarden en normen en levensstijl aanhangen, maar openlijk het traditionele rabbijnse jodendom blijven aanhouden. Daarmee, met pseudochristen-zijn verloochenden ze hun van God opgelegde rol in de geschiedenis (als jood te leven tot de komst van de Messias). Volgens hem hield de recent gevoerde joodse strijd voor sociaal-politieke gelijkheid een perverse ontkenning in van de christelijke theologie en de joodse geschiedenis. Voor hem was deze revolutionaire Verlichting ketterij. Blijkbaar zag hij zijn bekering als poging zowel het christendom als het jodendom te redden, namelijk door jood te blijven, ja zelfs nog meer te worden, door de oecumene van de protestantse kerk binnen te gaan.

Recensie

Boekinformatie

Bestellen

Commentaar

Zie de huisregels welk commentaar wordt opgenomen!