Kerstmis bracht dit jaar de gebruikelijke golf van Palestijnse historisch revisionisme, met inbegrip van de claim dat Jezus een Palestijn zou zijn. Wat mij opviel is dat de meeste bezwaren tegen een dergelijke historische herziening bijna uitsluitend van de Joden komen, en dat slechts een paar christenen hier tegen protesteren. De meeste christelijke kerken en organisaties schijnen er geen probleem mee hebben en lijken deze gereviseerde geschiedenis zelfs te omarmen. Dit is vreemd, immers het is niet alleen de joodse geschiedenis en de joodse religie die de Palestijnen wissen, ze zijn ook bezig met het wissen van de christelijke geschiedenis en de christelijke religie.

Want hoe moeten we bijvoorbeeld de beroemde scène dat Jezus de geldwisselaars uit de tempel verdrijft interpreteren, als Palestijnse functionarissen beweren dat deze Tempel nooit heeft bestaan? (Strikt genomen noemen ze het "de vermeende Tempel", zie hier en hier) Of hoe moeten we de afstamming van Maria's man Jozef, die was "van het huis en het geslacht van David" (Luk. 2:4) opvatten als deze Palestijnen beweren dat het Davidische koninkrijk nooit bestaan?

Zelfs als je wilt claimen, in weerwil van al het bewijs, dat Jezus zelf geen jood was, hoe komt het dan dat Zijn hele verhaal, zoals verteld in de evangeliën, plaatsvindt in een Joodse staat met grotendeels autonome Joodse politieke en religieuze leiders, zij het onder enige controle van het Romeinse Rijk. Volgens de evangeliën, zijn het deze Joodse leiders die Jezus de arresteren en berechten, hoewel de Romeinen hem uiteindelijk de doodstraf geven en hem kruisigen. Hoe kan het dat als er geen Joodse staat heeft bestaan, met de macht om te arresteren en te berechten, zoals Palestijnen beweren (zie hier of hier), dat dit meest fundamentele van alle christelijke verhalen ooit is gebeurd?

OK ik moet toegegeven dat de christenen die de meeste sympathie voor deze Palestijnse revisionisme hebben, over het algemeen de liberale kerken vertegenwoordigen die niet vasthouden aan een letterlijke lezing van de Bijbel. Desniettemin is het geloof in Jezus fundamenteel, zelfs voor de meest vrijzinnige christenen, en zonder het historische Joodse koninkrijk, zoals beschreven in de evangeliën, is er letterlijk geen Jezus.

Deze houding sluit aan bij een aanverwante kwestie: Veel van dezelfde vrijzinnige christelijke groeperingen zijn blind voor het afslachten van christenen in Syrië en Irak, de toegenomen vervolging van christenen in Egypte en diverse andere anti-christelijke wreedheden wereldwijd. Daarentegen richten ze al hun energie op het belasteren van het enige Midden-Oosten land waar, om de Israëlisch-Arabische pater Gabriel Nadaf te citeren, "we voelen ons veilig" als christenen. Zoals al eerder opgemerkt, het is dit contrast tussen het verschrikkelijke lot van andere Midden-Oosterse christenen en de veiligheid die zij genieten in Israël dat steeds meer vooraanstaande Israëlische Arabische christenen hun vroegere identificatie met tegenstanders van de staat Israël heroverwegen, een resultaat hiervan is dat het aantal Arabische christenen die vrijwilligerswerk doen in de IDF het afgelopen jaar met meer dan 60 procent is gestegen (ook al moeten we wel reëel blijven en constateren dat de absolute aantallen klein blijven). Maar zo'n dergelijke herbezinning heeft helaas niet plaatsgevonden onder de anti-Israël christenen in het Westen.

Het lijkt er dan ook op dat deze vrijzinnige kerken en groeperingen bereid zijn om zowel het historische christendom als de hedendaagse levende christenen op te offeren op het altaar van hun eenzijdige obsessie van het ondermijnen van de Joodse staat. De hamvraag is dan ook hoe lang hun gemeenteleden en aanhangers deze geschiedsvervalsing en verkrachting van het christelijk geloof blijven tolereren.

Zie de huisregels welk commentaar wordt opgenomen!

Mede mogelijk dankzij