****

Zie hier, hier, hier en hier als je de eerdere delen niet hebt gelezen.

Voorbij Ter Apel zagen we enkele groepjes mensen wandelen, duidelijk geen Drenten of Groningers, en ik begreep dat we in de buurt van het Aanmeldcentrum waren. Niet veel later stonden we bij de poort. Twee jongens die ik in Amsterdam onmiddellijk als Marokkanen zou hebben geïdentificeerd vroegen of we "new" waren, en gebaarden dat we bij de verkeerde poort waren afgezet en dat we even verderop het terrein opkonden. Een portier legde vriendelijk uit waar we heen moesten lopen, en nadat de draadloze Sharona had vertaald wat we nu precies gingen doen, wandelden we naar de aangeduide witte stacaravans. Al snel stonden we temidden van enkele tientallen mensen die weinig om handen leken te hebben. Maar er hing geen verveelde sfeer, zoals je in Amsterdam tussen de hangjongeren wel hebt. Ik zag Mosafer lachen naar de zwarte kinderen in het speeltuintje.

In een grote barak, voorzien van een poging tot kerstboom, werden we opgevangen door mensen van de bewakingsdienst. Het was een komen en gaan van mensen, maar niemand had haast en ik geloof dat ik ongewild ben voorgedrongen. Er kwamen geen klachten – iedereen had de tijd. Een mevrouw schreef Mosafers achternaam over van een van Richards bierviltjes, deduceerde dat de nieuwkomer Perzisch sprak en begreep waarom ik aarzelde met het noemen van Mosafers geboortedatum, zodat ook hier "is ongeveer 54 jaar oud" in de stukken kwam. Even later begeleidde een bewaker ons naar Mosafers caravan, waar een kacheltje overuren leek te draaien. Een kale ruimte, maar voorzien van een bed en sanitair. Ze zal er enige privacy hebben, tot ze misschien een huisgenote krijgt. De man gaf haar een dik pakket met een lunchpakket, lakens, dekens, zeep en een handdoek. Ik had het idee dat de bewakers goede mensen waren, die het beste probeerden te maken van wat al met al een nogal saaie wachtruimte was.

De draadloze Sharona bleek andermaal haar gewicht in goud waard te zijn. Ik wees Mosafer het gebouw aan waarvan ik had begrepen dat er eten werd geserveerd, en Sharona vertaalde wat ik zei; ik wees de medische afdeling aan, en Sharona legde het uit. En ze vertaalde dat Mosafer niet in het eigenlijke Aanmeldcentrum was, maar op het terrein van de noodopvang, en dat een medewerker van het COA haar over een dag of twee zou komen ophalen om haar naar het Aanmeldcentrum te brengen, waar de IND haar verhaal zou opnemen.

En dat was het dan. Mosafer en ik namen afscheid en ik begreep van de draadloze Sharona dat onze beschermelinge ons met engelen vergeleek. Het leek me niet het moment voor een theologische discussie. Ik voelde me wat raar. Na een dag samen te hebben gereisd was ze in feite nog een volkomen onbekende. Ik weet dat ze ongeveer 54 jaar oud is, uit Isfahan komt, getrouwd is geweest, drie kinderen heeft, antidepressiva gebruikt, geen paspoort van de autoriteiten heeft gekregen en in haast door smokkelaars Iran is uitgebracht. Al haar bezittingen zitten in een schoudertas en een koffertje, en ze weet nog niet wat het betekent dat ze overmorgen de asielprocedure indraait. Ik drukte haar nog een telefoonkaart in handen, gaf de nummers van Sharona en mijzelf, en dat was eigenlijk alles wat er nog kon worden gedaan.

Met wat Aziaten wandelde ik het terrein af. De portier vroeg belangstellend of alles was gelukt en wees me waar ik de bus zou kunnen vinden. Ik heb niet het idee dat ik Mosafer tussen de onmensen heb achtergelaten. Sharona zou me later vertellen dat de vriendelijkheid van de bewakers, het feit dat ik op het terrein was gekomen en dat de mensen het terrein weer konden verlaten haar verbaasden. In haar tijd en in Zevenaar was dat anders geweest.

****

Voor hen die het verhaal in het Engels willen lezen zie de website van Shir ha Shirim.