Regelmatig hoor je van christenen dat al het slechte van satan is en al het goede van God. Dat deze bewering niet altijd terecht is blijkt uit de volgende overwegingen: Als een christen bewust zijn eigen gang gaat en daarmee in de problemen komt, is het niet terecht om dit meteen af te schuiven op de satan. Het is niet zo, zoals het opwekkingslied 599 zegt “En wat je nu ook doet”, je hebt verstand gekregen en een eigen verantwoordelijkheid, het maakt wel uit wat je doet. Als je tot geloof bent gekomen, dan is dat niet meer op de oude voet doorleven. Een andere overweging is dat God alles heeft geschapen en dus ook satan en is Hij daarmee niet meteen de Schepper van het kwaad?

De Vernietiger

Naar aanleiding van een artikel van Wouter van Toorn "Sloop die tempels! God wil het tenslotte…", moest ik aan bovengenoemde overwegingen denken. Wouter stelde zich de vraag hoe het toch komt dat de God uit het Oude Testament zo compleet anders lijkt dan die in het Nieuwe Testament. Een terechte vraag waar ik zelf ook lang mee heb geworsteld en uiteindelijk bij een tekst in het Nieuwe Testament kwam waar diezelfde "wrede" God even zichtbaar wordt. Zo lezen we in Openbaring 9 vs. 11: "Hun koning is de engel van de onderaardse diepte; zijn naam luidt Abaddon in het Hebreeuws, in het Grieks Apollyon." Abaddon en Apollyon kan vertaald worden als "Vernietiger", en deze werd onder supervisie van God naar de aarde gestuurd. Dit klinkt vreemd, een engel die erop uit wordt gestuurd om te vechten, te vernietigen. Kan dat van God zijn?

Opvallend is dat als we Jesaja 54 vs. 16 er op naslaan we het volgende lezen: "Ik heb de smid geschapen, die het gloeiende vuur aanblaast om gereedschap te vervaardigen voor een zeker doel; zo heb ik ook de vernietiger geschapen, die verderf wil zaaien." Alles is geschapen door God en alles staat onder zijn supervisie en heeft een doel, zelfs als dat doel vernietigen is. Niet alleen in het Nieuwe Testament lezen we dat deze engel erop uit werd gestuurd om de ongelovigen te vernietigen, ook in het Oude Testament is dit aan de orde. Het was aan de vooravond van de Exodus, de Joden hadden de opdracht gekregen om een Pascha te vieren. Daarvoor moesten ze de deurposten besprenkelen met het bloed van de geslachte ram, om zich vervolgens op te sluiten en vooral niet naar buiten te gaan, want "Want de HEERE zal Egypte doortrekken om het te treffen, maar als Hij het bloed zal zien op de bovendorpel en op de beide deurposten, dan zal de HEERE de deur voorbijgaan en de verderver niet toestaan om uw huizen binnen te komen om u te treffen." (Exodus 12:23) En die nacht zond de Heere boodschappers van veel onheil uit (Psalm 78:49).

De Egyptenaren flink geteisterd door de eerdere plagen, waren ten einde raad toen ze zagen dat al hun eerstgeborenen waren gestorven. Ze dwongen de Joden om zo snel mogelijk te vertrekken en ze waren blij toen zij wegtrokken, want de schrik voor dit volk was op hen gevallen. (Psalm 105:38) De uitwerking van deze Vernietiger was hetzelfde als die we in Openbaring lezen En de overige mensen, die niet werden gedood door deze plagen, bekeerden zich toch niet van de werken van hun handen. Zij bleven de demonen aanbidden (Openbaring 9:20). Toch had hij zijn taak volbracht, vandaar dat de dichter van Spreuken kan zeggen De hel en het verderf zijn voor den HEERE; hoeveel te meer de harten van des mensenkinderen? de gelovigen worden ondanks hun (grote) verdrukking gered.

De keuze van de mens

Ik begon mijn artikel al met de stelling dat niet al het slechte de schuld van satan is, maar dat ook de mens zelf daar de oorzaak van kan zijn. Een van de meest bekende teksten in de Bijbel lezen we in Joh. 3:16 "Want zo lief heeft God de wereld gehad, dat Hij Zijn eniggeboren Zoon heeft gegeven, opdat iedereen die in Hem gelooft, niet verloren [gaat] maar eeuwig leven heeft.", maar als we twee verzen verder lezen zien we de boute stelling "Die in Hem gelooft, wordt niet veroordeeld, maar die niet gelooft, is al veroordeeld, omdat hij niet heeft geloofd in de Naam van de eniggeboren Zoon van God." Het is een keuze tussen twee uitersten, of je wordt gered omdat je in Hem geloofd, of je doet dat niet met alle gevolgen van dien. We kunnen de vraag stellen waarom God, als die een God van liefde is, niet iedereen redt maar in principe is deze keus aan ons gesteld precies hetzelfde als waarom Hij ook een Vernietiger heeft geschapen. We worden gedwongen om die keuze te maken, en misschien is het om die reden dat we wakker worden geschud uit ons luxueuze weldadige leven en al die wreedheden niet alleen moeten zien, maar ook erover bewogen moeten raken. Dat we de keuze maken die Hij wil dat we die maken en niet meer alleen met ons zelf bezig zijn.

Toen God aan farao vroeg om Zijn volk te laten gaan, gaf hij farao zelf de keuze en toen de farao dat niet wilde en zich verhardde kwamen er plagen en toen ook daarna farao zich nog steeds afkeerde van deze keuze en zich verder verhardde zien we dat het moment kwam dat God het hart van farao verder ging verharden. Ook aan ons is die keuze gesteld of we Hem willen volgen ook al lijkt uit alles dat Hij dat niet wil. Zvi Kolitz laat zijn hoofdpersoon aan het eind zeggen "Ik geloof in de God van Israël, ook al heeft Hij alles gedaan om mij niet in Hem te laten geloven." Ik ben het met hem eens, ik zal me niet niet van Hem afkeren, omdat Hij nu al deze vreselijke dingen gebeuren zwijgt. Zijn zwijgen betekent niet dat Hij niet bestaat. Zelfs op Zijn meest afwezige moment, toen Jezus het uitschreeuwde aan het kruis, deed Hij iets groots: het voor eens en altijd goedmaken met de mens. Het is voor mij een belangrijke overweging dat als God stil is, Hij misschien met heel belangrijke dingen bezig is. Maar ondertussen zal ik ook blijven roepen "Tot hoelang, heilige en waarachtige Heerser, oordeelt en wreekt U ons bloed niet aan hen die op de aarde wonen?" (Opb. 6:10)

Zie de huisregels welk commentaar wordt opgenomen!

Mede mogelijk dankzij